به گزارش سایبربان به نقل از پایگاه نشنال اینترست؛ حفاظت از نسل جدید موشک‌های مینت من ۳ (Minuteman III) که به نام موشک بالستیک قاره‌پیمای سنتینل (ICBM) شناخته می‌شوند در برابر حملات سایبری، تبدیل به موضوعی مهم برای نیروی هوایی ایالات‌متحده شده است و پنتاگون موظف شده تا ضمن شناسایی خطرات احتمالی و پیدا کردن راه‌حل برای مقابله با آن‌ها، این موشک را تا سال ۲۰۲۹ آماده‌ی تحویل بکند.
به‌عنوان بخشی از فرآیند توسعه موشک سنتینل (Sentinel missile)، نیروی هوایی آمریکا با شرکت نورثروپ گرومان (Northrop Grumman) برای مهندسی سیستم‌های فرماندهی و کنترل جدید، زیرساخت‌های محاسباتی و قابلیت‌ها و ظرفیت‌های شبکه همکاری کرده است.
درحالی‌که رهبران ارشد نظامی و اعضای کنگره فهرستی طولانی از دلایلی را ذکر می‌کنند که چرا پنتاگون باید موشک بالستیک قاره‌پیمای سنتینل جدید را تا سال ۲۰۲۹ تحویل دهد و به‌ویژه یک موضوع نگران‌کننده در ارتباط با ادامه استفاده از موشک بالستیک قاره‌پیمای سنتینل که ارتقا یافته‌ی مینت من ۳ است، وجود دارد؛ آن‌هم این است که می‌توان آن را هک کرد.
مقامات پنتاگون در مورد جزئیات مربوط به تهدیدات فنی توضیحات بیشتری را ارائه نکرده‌اند اما بسیاری به این نکته کلی اشاره می‌کنند که موشک بالستیک قاره‌پیمای سنتینل ارتقا یافته مینت من ۳ برای مقابله با محیط پر از تهدید قرن بیست و یکم کافی نیست. به‌عنوان‌مثال، قابلیت‌های هکری روسیه و چین و توسعه سریع سلاح‌های فضایی و فناوری‌های پارازیت ممکن است توانایی این موشک را برای قفل ماندن در هدف تضعیف کند.
یک مطالعه از شرکت رند (RAND) که به‌تازگی و تحت عنوان “مدرن سازی سه‌گانه هسته‌ای ایالات‌متحده: اساس یک موشک بالستیک قاره‌پیما جدید” منتشرشده است، به نظرات دریاسالار چارلز ریچارد (Charles Richard)، فرمانده یگان استراتژیک ایالات‌متحده، در مورد توانایی‌های سایبری دشمنان اشاره کرده و سؤالاتی را در این خصوص مطرح می‌کند.
گزارش رند به نقل از ریچارد می‌گوید: من به سلاحی نیاز دارم که بتواند پرواز کند و به هدف برسد. مینت من ۳ به‌طور فزاینده‌ای در توانایی خود برای انجام این کار به چالش کشیده شده است. تقریباً هیچ امکانی برای ارتقاء مرتبط با تهدید در مورد مینت من ۳ وجود ندارد.
در مقابل، این موشک جدید که قبلاً به‌عنوان یک عامل بازدارنده استراتژیک زمینی شناخته می‌شد، با چیزی مهندسی می‌شود که محققان رند آن را «مؤلفه اختصاصی امنیت سایبری و یکپارچه ساز ملزومات آن در سراسر طراحی سیستم» می‌نامند، طراحی‌شده است. نویسندگان این گزارش خاطرنشان کردند که تمرکز سایبری سنتینل در یک تضاد کامل با مینت من ۳ که برای اولین بار قبل از اختراع اینترنت ساخته و ارائه شده است، قرار دارد و مقامات ارشد دفاعی هشدار داده‌اند که دیگر نمی‌توان آن را برای مقابله با تهدیدات سایبری در حال تکامل، مجهز کرد.
درحالی‌که بسیاری از جزئیات در دسترس عموم نیست، حوزه‌هایی وجود دارد که ممکن است حملات سایبری دشمن در آن‌ها متمرکز شود. به‌عنوان‌مثال، شبکه‌های فرماندهی و کنترل زمینی رایانه‌ای می‌توانند با نفوذ، حملات دی داس (DDoS) یا بدافزار، مورد هدف قرار گیرند. سیستم‌های هدایت را می‌توان با فرکانس رادیویی قابل‌برنامه‌ریزی نرم‌افزاری یا سیگنال‌های جنگ الکترونیکی که به دنبال پخش پارازیت بر روی مسیر پرواز موشک بالستیک قاره‌پیمای سنتینل به سمت هدف هستند، هدف قرار داد. علاوه بر این، شبکه‌های ارتباطی مهندسی‌شده برای مخابره‌ی اطلاعات مرتبط با تهدیدها که حساس به زمان نیز هستند، به تصمیم‌گیرندگان نیز می‌توانند با حملات مشابهی هدف قرار گیرند.
چندین سال است که نیروی هوایی آمریکا با هدف افزایش تاب‌آوری سایبری از طریق یافتن و رفع آسیب‌پذیری‌های احتمالی در مراحل اولیه توسعه مشغول تلاش برای اجرای یک اقدام هفت‌گانه امنیت سایبری است. هدفی که برای اولین بار توسط فرماندهی تجهیزات نیروی هوایی آمریکا، سال‌ها پیش بیان شد و آن هم به کمال رسیدن حفاظت‌های سایبری با شناسایی خطرات احتمالی در طول نمونه‌سازی اولیه و مراحل اولیه مهندسی دیجیتال توسعه است. مهندسی دیجیتال یکی از دلایلی است که سنتینل جدید در مسیر ظهور تا سال ۲۰۲۹ قرار دارد، زیرا توسعه‌دهندگان سلاح فرصت‌هایی را داشتند که چندین مدل طراحی را قبل از تعهد به یک طراحی واحد بررسی کنند. با توجه به معادله تهدید که به‌سرعت در حال تغییر است، پرداختن به امنیت سایبری احتمالاً بخش عمده‌ای از این فرآیند بوده است.
به‌عنوان بخشی از فرآیند آماده‌سازی و بلوغ فناوری برای سنتینل، نیروی هوایی آمریکا با شرکت نورثروپ گرومان برای مهندسی سیستم‌های فرماندهی و کنترل جدید، زیرساخت‌های محاسباتی و قابلیت‌های شبکه کار کرده است. یکی از این اقدامات شامل یافتن راه‌هایی برای اطمینان از اینکه تلاش‌های دشمن برای نفوذ، نمی‌تواند به هیچ سیستم پروتکل پرتاب دسترسی پیدا کند، بوده است.
سیستم فرماندهی و کنترل پیشرفته همچنین احتمالاً انتقال داده‌ها از سیستم‌های تشخیص تهدید به مقامات بالاتر را ایمن می‌کند که می‌تواند مدت‌زمانی که تصمیم‌گیرندگان ارشد از یک تهدید مطلع می‌شوند تا زمانی که سیستم‌های تسلیحاتی پاسخگو در حالت آماده‌باش قرار می‌گیرند را کوتاه کند. این می‌تواند اتصال فضایی با ایستگاه‌های کنترل زمینی مستحکم را در موقعیتی قرار دهد که در صورت وقوع یک حمله غیرمنتظره، به‌سرعت با موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای سنتینل ادغام شوند.
برخی کارشناسان معتقدند اتکای رو به رشد سیستم‌های تسلیحاتی به فضای سایبری نیاز به محکم‌تر کردن شبکه‌های فرماندهی و کنترل و سیستم‌های پردازش رایانه‌ای برای موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای سنتینل جدید آمریکا دارد، زیرا اتصال پیشرفته می‌تواند مزایا و خطرات جدیدی را به همراه داشته باشد. این به توضیح این موضوع کمک می‌کند که چرا کل زیرساخت سخت‌افزاری و نرم‌افزاری لازم برای پشتیبانی از موشک‌های بالستیک قاره‌پیمای سنتینل جدید اساساً با فناوری‌های قابل ارتقا و توسعه‌یافته ایمن بازسازی می‌شود.
درنهایت، در کنار طراحی و ساخت خود موشک‌ها که نمونه‌های اولیه آن‌ها از قبل وجود دارد، تلاش مشترک نیروی هوایی آمریکا با شرکت نورثروپ گرومان، کل زیرساخت موشک بالستیک قاره‌پیمای سنتینل، ازجمله تأسیسات جدید پرتاب و مراکز پرتاب را بازسازی خواهد کرد. شرکت نورثروپ گرومان در حال بازسازی ۴۵۰ تأسیسات پرتابی است.