در کشور ما اما خبر اختلال و قطع سامانه‌هایی با کاربرانی به مراتب کمتر به کرات رخ می‌دهد؛ از اختلال در سامانه نسخه الکترونیکی گرفته تا دو سامانه جدید، یعنی یارانه‌ها و ثبت‌نام خودرو.
اختلال در سامانه‌های دولتی در ایران مساله جدیدی نیست. سال‌ها قبل در زمان اعلام نتایج کنکور نیز سامانه مذکور می‌خوابید. اما به مرور و با اقداماتی که انجام شد دیگر خبری از قطع این سامانه نبود.
یا در نمونه‌ای دیگر، در حوزه‌های بانکی و با وجود تراکنش‌های میلیاردی در کشور به ویژه در ایام پایانی سال، خوشبختانه با اختلال‌های گسترده و طولانی مواجه نبوده‌ایم.
مقصود این است که به هر حال در کشور راه‌هایی برای جلوگیری از قطع سامانه‌ها (البته در صورت عدم وقوع حمله سایبری یا اختلال‌های عمدی و مشکوک)، پیدا و تجربه شده است.
لذا پرسش اینجاست که چرا سامانه‌هایی با تراکنش‌های به مراتب کمتر و افزایش تجربیات موجود در کشور با مشکل مواجه می‌شوند؟ سوال مهم‌تر و مد نظر در متن حاضر، اما به مقصران و عاملان این مشکلات باز می‌گردد که گویی با هیچ مساله و مشکلی روبه‌رو نشده و این اتفاق در حال تبدیل شدن به رویه‌ای عادی است.
موضوع اما به نبود مساله‌ای رها شده به نام توافقنامه سطح خدمات (SLA) در سامانه‌های دولتی محدود نمی‌شود. مساله اینجاست که در زمان خواب آسوده این سامانه‌ها، گاه میلیاردها تومان از جیب مردم و البته به نفع سازمان ارایه‌دهنده خدمات کسر می‌شود و بدتر اینکه راه‌کار دقیق و روشنی برای احقاق حق و عودت این مبالغ نیز پیش‌بینی نشده است.
خلاصه آنکه برخی از این اختلال‌ها مانند قطع سامانه سوخت، معضل‌آفرین می‌شود و برخی اختلال‌ها مثل قطع سامانه نسخه الکترونیکی ظاهرا سودآفرین است.
به عبارت دیگر، ما در دورانی به سر می‌بریم که انتشار آسان خبر اختلال در سامانه‌ها و چند ساعت یا چند روز بعد نیز انتشار رفع اختلال‌ها، به راحتی قابل قبول نیست و باید مورد رسیدگی دقیق قرار گیرد.
اینجا بحث بر سر منتفعان از اختلال‌هاست که در حاشیه امن نشسته و با هر ساعت اختلال، گاه میلیاردها تومان سود می‌کنند. شاید اگر جرایمی بیشتر از سود اختلال‌ها پیش‌بینی می‌شد، برخی از آنها یا هرگز رخ ندهد و یا به سرعت مرتفع شود! (منبع:فناوران)